තත්පරයෙන් තත්පරය කාලය ගෙවී යයි.දවසින් දවස සමාජය නවීකරණය වෙයි.ආදරය,කරුණාව,විස්වාසය මුලු ගැන්වෙයි.තරගකාරීත්වය, ඊර්ෂ්‍යාව,කුහකකම,මෙන් ම අශීලාචාරකම ඉදිරියට එයි.දවසින් දවස අපරාධ වැඩි වෙයි.නුගුණ රජයන සමාජයක මිනිස්කම සැගවී ඇත.මම සොයමි.වැටි වැටී සොයමි.නමුත් සැගවී ගිය මනුස්සකමේ සේයාවක්වත් මට පෙනෙන්නට නැත.බාලාපචාර හා කාන්තා හිංසන නිරන්තරයෙන් වැඩි වීම අද තත්වය යි.
ශ්‍රී ලංකාව ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටයයි.ලොව සිනා සපිරි මිනිසුන් පිරි පාරාදීසය යි.ආගන්තුක සත්කාර පිරි පුංචි දූපතයි.නමුත් ශ්‍රී ලංකාව යන නම ඇසූ විට පවා නෙතට කදුලක් නැගෙන්නේ එහිද අපරාධ වැඩි වශයෙන් දලු ලා නැගීම නිසා ය.මගේ පුංචි දිවයිනට සිදුවූයේ කුමක්ද?.දෙවුන්දරතුඩුවේ සිට පේදුරුතුඩුව දක්වා සිනා හඩ ඇසුනු රටේ දැන් ඇසෙන්නේ දුක් අදෝනාය.කුඩා කිරි කැටි දරුවන් ඉපදුනු මොහොතේ ම මරා දමයි.සැමියා විසින් බිරිද මරා දමයි.පියා දරුවා දූෂණය කරය.වර්තමානයේ මෙම ගැටලු බහුල ය.
මෙසේ ලමා අපචාර වැඩි වීමට බොහෝ හේතු බලපා ඇත.ඒ අතරින් මා දකින්නේ මව්වරුන් දරුවන් කුඩා අවදියේදී විදේශ ගත වීම.ජංගම දුරකථන භාවිතා කිරීම,සම වයස් කණ්ඩායම් ඇසුර ,දෙමාපිය ආරක්ෂාව අවම වීම වැනි කරුණු ය.ලමා අපචාර පුවතක් දුටු විට පවා අනේ අපොයි නොව තව තවත් එය රස කර පැවසීමට වර්තමානයේ සමාජය යොමුව ඇත.
කාන්තා හිංසනය දැන් ජනප්‍රිය පුවත් වී ඇත.කාන්තාව ආර්තික අතින් දුබල වීම,පුරුෂාධිපත්‍ය , කාන්තාව ශාරිරික අතින් දුබල වීම,යනාදිය කාන්තා හිංසන නිරන්තරයෙන් වැඩි වීමට හේතු වී ඇත.
